Strona:PL Feval - Garbus.djvu/519

 I wyszli obaj razem, aby lepiej słyszeć. Pod drzwiami w wielkiej sieni stali dworacy księcia, bladzi, pomieszani i pełni trwogi. Oni również nadsłuchiwali. Na jakąż bo to drogę weszli od wczoraj? Dotychczas jedynie złoto kalało im ręce: a teraz Gonzaga chce ich oswoić z zapachem krwi. Pochyłość stała się śliską, a oni schodzili.
 Gonzaga i Pejrol zatrzymali się na tarasie.
 — Jakże tam marudzą! — niecierpliwił się Gonzaga.
 — Czas się dłuży — odrzekł Pejrol — oni są tam poza namiotem indyjskim.
 A ogród był czarny, jak otchłań. Do uszu nadsłuchujących dolatywał cichy i smutny szelest liści, poruszanych wiatrem jesiennym.
 — Gdzieście schwytali dziewczynę? — zapytał Gonzaga, chcąc rozmową uśmierzyć niecierpliwość.
 — Na ulicy Chantre pod samą bramą jej domu.
 — Czy mocno ją broniono?
 — Jakieś dwie tęgie szpady, ale obaj natychmiast uciekli, gdy powiedzieliśmy, im, że Lagarder ujęty.
 — Nie widziałeś ich twarzy?
 — Nie, byli do samego końca zamaskowani.
 — A papiery, gdzie były?
 Pejrol nie zdążył odpowiedzieć, gdy z poza namiotu indyjskiego, od strony budki Breana rozległ się straszny krzyk konającego. Włosy na głowie Gonzagi stanęły dębem.
 — Ale to może ktoś z naszych? — szepnął trzęsący się, jak w febrze, Pejrol.