Strona:PL Feval - Garbus.djvu/530

 — O, wasza ekseelencyo! Czyż mnie można równać z tymi ludźmi?
 — Skądże! Żaden z nich na to nie zasłużył — przerwał książę z gorzkim uśmiechem. — Ale trzymam cię tak mocno, mój przyjacielu, że mogę ci się zwierzać ze wszystkiego, jak spowiednikowi. Czasami trzeba się zwierzać, to pomaga. A więc mówiliśmy że trzeba ich związać za ręce i nogi. Sznurek, który im zarzuciłem na szyję, okręcił się raz tylko; zaciśniemy go. Zaraz zobaczysz jakie to pilne. Tej nocy zostaliśmy zdradzeni.
 — Zdradzeni! — jęknął Fejrol. — Przez kogo?
 — Przez Żandrego, Oriola i Montoberta.
 — Czyż to możliwe!
 — Wszystko możliwe zanim ich sznur nie udusi.
 — A skąd to wie wasza ekscelencya?.... — zapytał Pejrol.
 — Nic nie wrem poza tem, że ci hultaje nie spełnili swego obowiązku.
 — Żandry właśnie mi opowiadał, że odnieśli ciało na most Mariom.
 — Żandry skłamał. Nic nie wiem i przyznam się, że z trudem rozstaję się z myślą że się nareszcie pozbyłem tego demona Lagardera..
 — A skąd ta wątpliwość?
 Gonzaga wyjął z pod poduszki zwiniętą kartkę papieru i rozkładał ją powoli.
 — Nie znam wcale ludzi, którzy chcieliby kpić sobie ze mnie — wyszeptał — i niebezpieczne byłyby takie figle z księciem Gonzagą!
 Pejrol czekał, aż pan jego wytłumaczy się