Strona:PL Feval - Garbus.djvu/543

czy myślisz tu nocować?
 — Tak, przyjacielu — odparł garbus — przyniosłem wszystko, co potrzeba.
 Odźwierny wybuchnął śmiechem.
 Navail i ich towarzysze poszli za jego przykładem, tylko Gonzaga zachował poważną minę.
 — No, no! — rzekł jednak odźwierny, — bez żartów, mój mały! Wynoś się, prędko! Garbus zamknął mu drzwi przed nosem, a gdy odźwierny silnie kopnął kilka razy w budę, w okienku pod dachem ukazała się blada twarz garbusa.
 — Sprawiedliwości, ekscelencyo! — zawołał.
 — Sprawiedliwości — powtórzyli dworacy wesoło.
 — Szkoda, że niema tu Chavernyego — dorzucił Navail. — Onby potrafił oddać tę ważną uroczystą sentencyę.
 Gonzaga jednym ruchem nakazał milczenie.
 Wszyscy powinni odejść na dźwięk dzwonu rzekł — taka ustawa.
 — Ekscelencyo! — zaprzeczył Ezop tonem stanowczym i suchym jak adwokat, dochodzący do wniosków. — Proszę, aby wasza książęca mość raczył zauważyć, że ja nie jestem na — równych z innymi prawach. Tamci nie wynajęli budy pańskiego psa.
 — Dobrze powiedziano! — wołali jedni.
 — Co to znaczy — pytali inni.
 — Czy Medor — odparł garbus — miał czy nie zwyczaj spania w swej budzie?