Strona:PL Feval - Garbus.djvu/546

się trzymać.
 Finansiści i szlachcice starali się pokazać dobre miny. Byli między nimi odważni: Navail, Noce, Gironne, Montobert, dali tego dowody ale trzej bankierzy, szczególniej Oriol byli bardzo bladzi, a baron Batz zieleniał.
 — Jesteśmy dzięki Bogu dosyć liczni i dość silni.. — zaczął Navail.
 — Mówisz, nic nie wiedząc — przerwał Gonzaga — życzę wam, aby żaden z was nie drżał więcej odemnie, gdy trzeba będzie zadać cios stanowczy.
....— Na Boga, książę! — zawołano ze wszystkich stron. Jesteśmy ci wszyscy oddani.
 — Wiem to dobrze, panowie — odparł sucho książę — dlatego odpowiednio się urządziłem.
 Jeżeli był tu kto niezadowolony, nie dał po sobie tego poznać.
 — Tymczasem — kończył Gonzaga — załatwijmy się z przeszłością. Przyjacielu, oddałeś mi wielką przysługę.
 — Co to znaczy, ekscelencyo!..
 — Żadnej skromności, proszę bardzo. Dobrze pracowałeś, żądaj nagrody.
 Garbus ciągle trzymał w ręku skórzany worek; teraz zaczął go miętosić.
 — Naprawdę — bąknął — to niczego nie warte.
 — Do stu katów! — zawołał Gonzaga. — Chcesz więc prosić o wielką nagrodę?
 Garbus spojrzał mu prosto w oczy i nic nie odpowiedział.
 — Raz ci to już mówiłem — ciągnął ksią-