Strona:PL Feval - Garbus.djvu/559

 — Już uprzedzona — odrzekł książę.
 I, jak gdyby chcąc jeszcze podnieść ten szczególny kaprys garbusa, dodał:
 — Panowie, to nie będzie taka zwyczajna kolacya, jak inne.
 — A co będzie? Kto będzie? Pan Law?
 — Czy małpy z jarmarku Saint-German?
 — Ale! Znacznie lepiej, panowie, nie zgadniecie — rzekł z uśmiechem Gonzaga — będzie wesele.
 Garbus zadrżał, co mu poczytano na karb tej ogromnej ochoty, o jakiej opowiadał.
 — Wesele? — powtórzył. — Naprawdę wesele? Po kolacyi?
 — Wesele prawdziwe — rzekł Gonzaga. — Prawdziwy ślub z całą ceremonią.
 — A kogo żenią? — zawołało całe towarzystwo jednym głosem.
 Garbus powstrzymał oddech. W chwili gdy Gonzaga miał odpowiedzieć, na peronie ukazał się p. Pejrol, wołając:
 — Wiwat, panowie! Oto nasi wysłańcy.
 Tuż za Pejrolem kroczyli z podniesionemi dumnie czołami Kokardas i Paspoal.
 — Przyjacielu — zwrócił się Gonzaga do garbusa — nie oddalaj się, nie skończyliśmy jeszcze z sobą.
 — Jestem na rozkazy waszej ekscelencyi — odrzekł Ezop, kierując się ku swej budzie.
 Myśli jego pracowały z wielkim wysiłkiem; rozważał każde słowo Gonzagi.
 Wszedłszy do budy, zamknął drzwiczki i rzucił się na barłóg, wyczerpany.
 — Ślub! — szeptał do siebie. — Jakiś