Strona:PL Feval - Garbus.djvu/56

 — Nie bój się! — krzyknął Kokardas. — Opuścić broń, wszyscy!
 Ale trzem czy czterem wolontaryuszom nie udał się atak; dobrze poczuli, z kim mają do czynienia.
 — Coście tam krzyczeli? — pytał drżącym ze wzruszenia głosem Paspoal. — Coście krzyczeli?
 Innni profosowie mruczeli ze złością:
 — Masz! Bylibyśmy ich połknęli, jak skowronków.
 — Cicho tam! — zagrzmiał groźnie głos Kokardasa.
 I zwracając się ku wolontaryuszom, zapytał:
 — Odpowiadajcie uczciwie: Dlaczegoście wykrzykiwali Lagarder?
 — Bo Lagarder jest naszym wodzem — odpowiedział Karig.
 — Rycerz Henryk de Lagarder?
 — Tak.
 — Nasz mały Paryżanin! Nasze złotko! — kwilił ze łzą w oku Paspoal.
 — Poczekajcie — rzekł Kokardas. — Tylko bez łgarstwa! Myśmy zostawili w Paryżu Lagardera, jako ułana królewskiego.
 — To cóż? — odpowiedział Karig. — Lagerderowi już znudziło się to ułaństwo. Został mu po niem jeno mundur i teraz dowodzi oddziałem wolontaryuszów królewskich tutaj, w tej dolinie.