Strona:PL Feval - Garbus.djvu/574

mówię, że ten łobuz Massabiu może zaświadczyć, iż go spotkałem na ulicy św. Jakuba. Niech go sprowadzą! Czy mistrz Jan jest, czy nie, chirurgiem królewskim? Widziałem ciało, poznałem ranę.
 — Ale ten list? — powtórzył Gonzaga, marszcząc brwi.
 — Te błazny oddawna oszukują waszą ekscelencyę, — szepnął Pejrol księciu na ucho...
 Dworacy księcia stali mocno poruszeni i szeptali między sobą.
 — To już przechodzi granice — mówił gruby bankier Oriol — ten człowiek jest czarownikiem.
 — To dyabeł — dorzucił Navail.
 A Kokardas, opanowując gorączkę i wzruszenie, szepnął cicho:
 — To bohater, korono cierniowa! Nieprawdaż, kochanku? — mówił do Paspoala.
 — To Lagarder! Panowie, — zaczął Gonzaga głosem lekko wzburzonym — coś w tem jest niepojętego; albo jesteśmy przez tych ludzi zdradzeni...
 — Ach, ekscelencyo! — protestowali jednocześnie Kokardas i Paspoal.
 — Milczeć! Otóż wyzwanie, które mi przysłano, przyjmuję!
 — Brawo! — zawołał słabym głosem Navail.
 — Brawo! Brawo! — powtórzyli inni, jak echo.
 — Jeżeli wasza księcia mość — rzekł Pejrol — pozwoli mi, to radziłbym, aby zamiast