Strona:PL Feval - Garbus.djvu/575

projektowanej kolacyi....
 — Będzie kolacja, do wszystkich tysięcy dyabłów! — przewal mu wściekły Gonzaga.
 — A więc w takim razie — nastawał Pejrol — przy zamkniętych drzwiach przynajmniej.
 — Przy drzwiach otwartych! Szeroko otwartych!
 — Chwała Bogu! — rzekł Navail.
 Między dworakami Gonzagi były dzielne i tęgie szpady, jak: Navail, Noce, Choisy, Gironne, Montobert i inni. Wyjątek stanowili finansiści.
 — Panowie, wszak wszyscy nosicie szpady? — zapytał Gonzaga.
 — My także! — szepnął Kokardas, mrugając jednem okiem na Paspoala.
 — Czyżbyście umieli ich w razie potrzeby użyć? — pytał dalej książę.
 — Gdyby jednak ten człowiek przyszedł sam jeden... — zaczął Navail, nie mogąc ukryć wstrętu.
 — Ekscelencyo! — rzekł Pejrol — wszakże to jest sprawa Zandrego i jego towarzyszy!
 Gonzaga spojrzał na swych przyjaciół ze ściągniętemi brwiami.
 — Do kroćset! — zawołał w duchu. — Przysięgam, że muszą mi być posłuszni, jak niewolnicy, chcę tego i zmuszę! Inaczej, wszystko pójdzie z dymem!
 — Rób teraz to, co ja — rzekł cicho Kokardas do Paspoala. — Już czas.
 Wyprostowani, z podniesionemi głowami,