Strona:PL Feval - Garbus.djvu/581

 W tej chwili właśnie Pejrol przyprowadził Chaverny’ego.
 — Ani słowa o tem, co się działo, panowie, przestrzegł Gonzaga.
 — Chaverny! Chaverny! — wołano dokoła, przybierając wyraz swobody i wesołości. — Chodźno czekamy na ciebie.
 Na dźwięk tego imienia garbus, który oddawna leżał nieruchomo w głębi swej budy, teraz zdawało się, że się obudził. Głowa jego ukazała się w maleńkiem, okrągłem okienku, zaczął rozglądać się. Kokardas i Paspoal spostrzegli go równocześnie.
 — Baczność! — szepnął Gaskonczyk.
 — Jesteśmy na stanowisku — odparł Normandczyk.
 — Jestem! — rzekł, wchodząc Chaverny.
 — Skąd przychodzisz? — zagadnął Navail.
 — Niedaleko stąd. Z drugiej strony kościoła. Ach, kuzynie! Czyż potrzebujesz na raz dwu odalisek?
 Gonzaga przybladł. W okienku psiej budy twarz garbusa rozjaśniła się i zniknęła. Garbus usunął się w głąb budy za drzwi i obiema rękami przytrzymywał bicie serca. To jedno słowo rozświeciło mu wiele rzeczy.
 — Szaleniec; niepoprawny szaleniec! — zawołał Gonzaga prawie wesoło.
 Miejsce bladości zajął uśmiech.
 — Boże drogi! — odparł Chaverny. — Niedyskrecya nie była wielka. Poprostu tylko wdarłem się na mur, żeby pospacerować w ogrodzie Armidy. Armida jest podwójna, są