Strona:PL Feval - Garbus.djvu/590

 Na małej sofce leżała Aurora, cała drżąca i zmęczona od płaczu. Już od piętnastu godzin była w tym domu. Gdyby nie obecność dony Kruz, umarłaby ze strachu i zmartwienia.
 Dona Kruz schodziła po raz drugi od początku uczty.
 — Co słychać nowego? — pytała słabym głosem Aurora.
 — Pana Gonzagę wezwano do pałacu — od powiedziała dona Kruz. — Niesłusznie tak się trwożysz, moja biedna siostrzyczko; tam, na górze wcale nie tak straszno: i gdyby nie to, że wiem, jaka tu jesteś niespokojna, smutna i przybita, bawiłabym się tam z całego serca.
 — Co tam robią w salonie? Wrzaski dochodzą aż tutaj.
 — Szaleństwa. Śmieją się do rozpuku. Szampan leje się potokiem. Ci panowie są weseli dowcipni, zachwycający.. zwłaszcza jeden, którego zowią Chaverny.
 Aurora przeciągnęłe dłonią po czole, jakby chcąc przywołać jakieś wspomnienie.
 — Chaverny! — powtórzyła.
 — Młodziutki, elegancki, nie bojący się Boga ni szatana! Ale ja mam zabronione zbyt nim się zajmować — przerwała sobie nagle dziewczyna — bo on jest narzeczony.
 — A! — rzekła Aurora w roztargnieniu.
 — Zgadnij, siostrzyczko, z kim?
 — Nie wiem. Co mnie to obchodzi?
 — Przeciwnie, bardzo cię obchodzi. Bo markiz Chaverny jest właśnie twoim narzeczonym.
 Aurora podniosła wolno bladą twarzyczkę