Strona:PL Feval - Garbus.djvu/608

VIII.

BRZOSKWINIA I BUKIET.

 Oblicze księcia Gonzagi wydało się wszystkim surowe a nawet zatroskane. Postawiono szklanki na stole, uśmiechy zniknęły.
 — Kuzynie — rzekł Chaverny, padając na fotel — czekałem na ciebie... aby ci coś powiedzieć o mojem położeniu.
 Gonzaga podszedł do stołu i wziął z ręki markiza szklankę, którą ten niósł już do ust.
 — Nie pij więcej — rzekł sucho.
 — Za pozwoleniem! — protestował Chaverny.
 Gonzaga wyrzucił szklankę za okno i powtórzył:
 — Nie pij więcej.
 Chaverny patrzył na niego wielkiemi oczami ze zdziwieniem. Biesiadnicy posiadali na miejsca, z twarzy ich zniknęły rumieńce pijaństwa, a miejsce ich zajęła nienaturalna bladość. Opanowała ich znowu myśl, którą oddalali od siebie podczas uczty, ale która wisiała w powietrzu.
 Zatroskane oblicze Gonzagi przywołało ją.
 Pejrol starał się przysunąć do swego pana, ale dona Kruz go ubiegła.
 — Proszę o jedno słowo, ekscelencyo — szepnęła.
 Gonzaga pocałował ją w rękę i razem odeszli na stronę.