Strona:PL Feval - Garbus.djvu/609

 — Co to ma znaczyć zapytała Nivella. — Nie będzie dziś wcale muzyki?
 — Ale to chyba nie może być bankructwo — poddała Cydalisa. — Gonzaga jest tak bogaty.
 — Widzi się takie dziwne rzeczy!
 Panowie nie mięszali się do rozmowy. Wielu z nich utkwiło oczy w obrus i zdawało się zastanawiać. Chaverny tylko śpiewał jakąś łobuzerską piosenkę i nie zwracał wcale uwagi na ponury niepokój, który w tej chwili zapanował na sali. Oriol szepnął Pejrolowi na ucho?
 — Czy są jakie złe nowiny?
 Służalec księcia odwrócił się od niego tyłem.
 — Oriol! — wezwała Nivella.
 Gruby finansista w jednej chwili usłuchał rozkazu.
 — Gdy książę skończy rozmawiać z tą mała — rzkła Nivella — zechciej mu powiedzieć, że prosimy o skrzypce.
 — Ale... — zauważył Oriol.
 — Cicho! Pójdziesz, ja tego chcę!
 Książę nie skończył jeszcze rozmawiać z gitanitą; w miarę jak przedłużało się milczenie, niepokój i smutek stawał się coraz widoczniejszy. W całej tej orgii nie było naprawdę szczerej wesołości. Nie bawiono się dzisiaj całem sercem, chociaż goście robili wszystko co mogli aby zachować pozory. Wino podnosiło ton ich głosu i zaczerwieniło twarze. Ale obawa ani na chwilę nie zniknęła poza wybuchami śmiechu tej fałszywej wesołości. I aby obalić, tę kłamliwą uciechę wystarczył widok zmar-