Strona:PL Feval - Garbus.djvu/610

szczonych brwi Gonzagi. To, co powiedział Oriol, wszyscy myśleli: były złe nowiny.
 Gonzaga po raz drugi pocałował rękę dony Kruz.
 — Cy masz ufność we mnie? — zapytał ojcowskim tonem.
 — Naturalnie ekscelencyo — odparła gitanita z błagalnem spojrzeniem, — ale to moja jedyna przyjaciółka, moja siostra.
 — Niczego nie mogę ci odmówić, drogie dziecko. Za godzinę, cokolwiek się stanie, ona odzyska wolność.
 — Czy to prawda ekscelencyo? — zawołała radośnie dona Kruz. — Pozwól mi jej oznajmić to wielkie szczęście.
 — Nie, nie teraz. Zostań. Czyś jej wyjaśniła moje życzenie?
 — To małżeństwo? Tak owszem; ale ona ma tak żywą odrazę..
 — Ekscelencyo — odezwał się Oriol, któgo puścił w ruch rozkazujący znak Nivelli — wybacz jeżeli przeszkadzam, ale dopominają się o muzykę.
 — Przestań! — odparł Gonzaga, odsuwając go ręką.
 — Coś w tem jest mruknęła Nivella.
 Gonzaga tymczasem ściskał obie ręce dony Kruz.
 — Powiem ci tylko jedno słowo: chciałbym uratować tego, kogo ona kocha — mówił.
 — Ależ ekscelencyo! — zawołała dona Kruz. — Gdybyście chcieli mnie wytłómaczyć W czem to małżeństwo jest użyteczne p. La-