Strona:PL Feval - Garbus.djvu/615

 — Jeżeli jej się spodobasz.. — zaczął Gonzaga, wymijając odpowiedź.
 — O, co to — przerwał Chaverny, pijąc — postaram się.
 — Tem lepiej! W takim razie oną cię poślubi z własnej woli.
 — Jabym się nie zgodził inaczej — rzekł Chaverny.
 — Ani ja — odparł Gonzaga z dwuznacznym uśmiechem na ustach. Zaraz po ślubie, wywieziesz żonę w głąb jakiej zapadłej prowincyi i tam będziecie spędziać miodowe miesiące wiecznie, o ile zresztą nie zechcesz wrócić sam po pewnym czasie.
 — A jeżeli się ona nie zgodzi? — zapyta! markiz.
 — Jeżeli się nie zgodzi, będzie wolną i moje sumienie nic mi wyrzucać nie będzie.
 Wymawiając te ostatnie słowa, Gonzaga mimowoli spuścił oczy.
 — Mówiłeś, kuzynie — rzekł Chaverny, coś sobie przypominając, — że ona ma tylko jedną szansę. Jeżeli przyjmie moją rękę, będzie żyła; jeżeli odmówi — będzie wolną. Nic nie rozumiem.
 — Bo jesteś pijany — odpowiedział sucho Gonzaga.
 Wszyscy inni milczeli. W tym wesołym, bogatym w malowidła, światło i kwiaty pokoju, panował w tej chwili złowrogi nastrój.
 Od czasu do czasu dolatywał z sąsiedniego salonu śmiech kobiet. Jeden tylko Gonzaga miał wysoko podniesione czoło i na ustach wesołość.