Strona:PL Feval - Garbus.djvu/626

 — Ach to nasz przyjaciel garbus! — rzekł.
 A garbus już się całkiem wydobył z dusznego więzienia, złapał jaką szklankę i zaczął się trącać z pijanymi.
 — Z Lagardera! — zawołał. — Tchórz! Wiedział, że ja tu będę, więc nie odważył się przyjść!
 — Zdrowie garbusa! Zdrowie garbusa! — zawołano chórem. — Niech żyje!
 — Ho! Ho! Panowie — rzekł garbus naiwnie — ktoś coby nie znał, tak jak ja, waszej odwagi, mógłby pomyśleć, widząc was tak uradowanych żeście mieli porządnego stracha. Ale co to tam chcą te zuchy? — zapytał nagle, wskazując palcem na stojących jak posągi przed zamkniętemi drzwiami w galeryi Kokardasa i Paspoala. Miny ich były tryumfujące.
 — Przynosimy nasze głowy — rzekł Gaskończyk chytrze.
 — Uderzajcie! — dodał Normandczyk. — Poślijcie niebu dwie biedne dusze.
 — Odkupienie honoru! — zaśmiał się wesoło Gonzaga. — Niech tam dadzą wina tym dzielnym zuchom! Trącimy się z nimi.
 Chaverny patrzył na nich z obrzydzeniem, jak na katów, i gdy się zbliżyli, cofnął się od stołu.
 — Słowo honoru! — rzekł do Choisy’ego. — Gdyby ten Lagarder był przyszedł, stanąłbym przy nim.
 — Pst! — uciszał go Choisy.
 Ale garbus, który to słyszał, wskazał Chaverny’ego Gonzadze pytając:
 — Czy wasza książęca mość jest zupełnie