Strona:PL Feval - Garbus.djvu/629

steśmy szlachcice moja panienko!
 Braciszek Paspoal zadrżał od stóp do głów pod dotknięciem tej miękkiej pachnącej rączki. Chciał też coś powiedzieć, ale zabrakło mu głosu.
 — Moje panie — mówił tymczasem Gonzaga całując koniec paluszków dony Kruz — nie chcemy mieć żadnych przed wami sekretów. Jeżeliśmy się na chwilę pozbawili waszego towarzystwa, to w tym celu, aby omówić pewne sprawy, tyczące się dzisiejszego małżeństwa.
 — Więc to naprawdę odbędzie się dzisiaj ta komedyjka? — zawołały wszystkie chórem.
 — Przeciwnie — przemówił z całą powagą Gonzaga, — będzie to związek jak najbardziej seryo.
 Nachylił się ku donie Kruz i szepnął:
 — Już czas uprzedzić twoją przyjaciółkę.
 Dona Kruz spojrzała na niego niespokojnie.
 — Ale mi książę coś przyrzekł — rzekła cicho.
 — Dotrzymam wszystkiego, com przyrzekł — odpowiedział Gonzaga.
 Potem, odprowadzając donę Kruz do drzwi dodał:
 — Ona może się nie zgodzić; nikt nie będzie jej zmuszał; ale dla jej własnego dobra i dla tego kogo nie chcę wymieniać namawiaj, aby się zgodziła.
 Dona Kruz nic nie wiedziała, co się stało z Lagarderem, i Gonzaga na to liczył. Młoda dziewczyna nawet nie przeczuwała w nim tej wstrętnej hipokryzyi. Nie mniej przeto, stanąwszy już we drzwiach, jeszcze się zatrzymała.