Strona:PL Feval - Garbus.djvu/631

zawsze miałam słabość do garbusów.
 Ale krzyki zagłuszyły jej słowa.
 — Patrzcie, ile oni już w siebie wieli!
 — Dwie beczki! Dwie przepaście!
 — Brawo Chaverny!
 — Brawo garbusie!
 A Chaverny z Ezopem II siedzieli naprzeciw siebie otoczeni dokoła ciekawymi widzami.
 Chaverny był siny, oczy, krwią nabrzmiałe, zdawały się wypadać z orbit. Ale nie bano się o niego. Nie pierwszyzna to jemu; był znakommitym biboszem.
 Oczy garbusa błyszczały nadzwyczajnym blaskiem. Twarz nabrała życia. Rzucał się, gadał niezrozumiałe słowa — co już jest niedobrym znakiem. Gadulstwo upija, jak wino. Prawdziwy szermierz butelki powinien być spokojny i milczący. Zdawało się więc że większość szans była za markizem.
 — Sto pistolów za Chaverny’m! — zawołał Navail. — Garbus pójdzie sobie pod płaszcze.
 — Trzymam! — odciął garbus, chwiejąc się na krześle.
 — Cały mój woreczek za markizem! — rzekła widząc to, Nivella.
 — Ile w woreczku? — zapytał Ezop II.
 — Pięć akcyj niebieskich.... Niestety, cała moja fortuna!
 — Trzymam przeciwko dziesięciu! — zawołał garbus. — Dajcie więcej wina!
 — Którąbyś ty wolał? — zapytał cicho Paspoal swego przyjaciela patrząc kolejno na Cydalisę, Nivellę, Fleury i inne.
 — Gałgus, on się utopi! Ręko boska! — od-