Strona:PL Feval - Garbus.djvu/639

Zbliżyłam się do tych samych drzwi, po za któremi wywoływano ciebie. Hałas ucichł był zupełnie. Przyłożyłam oko do dziurki w zamku. Dokoła siedzieli sami mężczyźni, kobiet nie było....
 — A tak, oddalono nas — wtrąciła dona Kruz.
 — Czy wiesz dlaczego, Floruś moja?
 — Gonzaga powiedział nam.... — zaczęła gitanita.
 — Ach, więc ten człowiek, który się zdawał przewodzić wszystkim to Gonzaga? — zawołała Aurora i zimny dreszcz przebiegł jej ciało.
 — Tak, to książę Gonzaga.
 — Nie wiem, co ci powiedział, ale pewna, jestem, że musiał skłamać — rzekła Aurora.
 — Czemu tak myślisz, siostrzyczko?
 — Dlatego, że gdyby ci powiedział prawdę, nie byłabyś przyszła po mnie, Floruś, jedyna.
 — Jakaż więc jest ta prawda? Powiedz, bo naprawdę chyba oszaleję!
 Nastała chwilowa cisza. Aurora z czołem opartem na ramieniu przyjaciółki zdawała się marzyć.
 — Czyś zauważyła — spytała wreszcie — te bukiety z kwiatów, zdobiące stół jadalny?
 — Owszem, piękne kwiaty.
 — A czy pamiętasz jak ci Gonzaga parę razy powtarzał: “Jeeżli odmówi, będzie wolną?”.
 — Tak mówił.
 — A więc słuchaj, — ciągnęła Aurora, uj-