Strona:PL Feval - Garbus.djvu/646

 — To piękne, ale boję się, czy nie za odważne dla waszych tchórzów.
 — A o historyi z kwiatami?
 — Bardzo wdzięczne i eleganckie, ale też za silne; oni stchórzą.
 — Nie mówię teraz o tych panach — rzekł Gonzaga, — znam ich lepiej niż ty.
 — Ba! Ja myślę!
 Gonzaga uśmiechnął się na ten wykrzyknik garbusa.
 — Odpowiadaj za siebie samego — rzekł.
 — Wszystko co pochodzi z Italii, podoba mi się bardzo — zaczął Ezop II. — W życiu mojem nie słyszałem bardziej ciekawej anegdoty jak ta historya z hrabią Kanoca w ogrodach Spolety; ale jabym jej nie był opowiedział tym panom.
 — A więc ty się uważasz za silniejszego i odważniejszego od tych panów?
 Ezop II odpowiedział tylko znaczącym uśmiechem.
 — Cóż, naprzykład, za tobą więcej przemawia niż za Chayernym?
 — Przeszłość — odpowiedział garbus. — Byłem już żonaty.
 — Ach! — szepnął książę i jeszcze przenikliwiej spojrzał na garbusa.
 Ezop II wytrzymał spojrzenie, nie spuścił oczu.
 — Tak — powtórzył — byłem żonaty i jestem obecnie wdowcem.
 — Bardzo pięknie — rzekł Gonzaga. — Ale czemuż by to miało przemawiać za tobą.
 Twarz garbusa zachmurzyła się zlękka.