Strona:PL Feval - Garbus.djvu/647

 — Żona moja była piękną — mówił zniżonym głosem — bardzo piękna.
 — I młoda?
 — Bardzo młoda. Ojciec jej był biedny...
 — Rozumiem. Kochałeś ją?
 — Do szaleństwa! Ale związek nasz trwał krótko.
 Twarz garbusa stawała się coraz bardziej chmurną.
 — Jak długo trwało wasze małżeństwo? — zapytał Gonzaga.
 — Półtora dnia.
 — To ciekawe! Wytłumacz się!
 Garbus zaśmiał się wymuszonym śmiechem.
 — Dlaczego mam się tłómaczyć, jeżeli wasza książęca mość i tak mnie rozumie?
 — Nie rozumiem — rzekł książę.
 Garbus spuścił oczy i zdawał się wahać.
 — Zresztą — rzekł — może ja się mylę. Może waszej książęcej mości wystarczy ten Chaverny?
 — Wytłómacz się, rozkazuję! — powtórzył gniewnie Gonzaga.
 — A czy wasza książęca mość wytłómaczył historyę hrabiego Kanocy?
 Książę położył rękę na ramieniu garbusa.
 — Stało się to nazajutrz po ślubie — zaczął Ezop II — bo dałem jej cały dzień do namysłu, aby mogła oswoić się z moją postacią. I nie mogła.
 — A wtedy? — dopytywał się Gonzaga, który go śledził z najwyższą uwagą.
 Garbus schwycił szklankę ze stolika i za-