Strona:PL Feval - Garbus.djvu/648

czął patrzeć prosto w oczy księciu. Spojrzenia ich skrzyżowały się. Wzrok garbusa nabrał wyrazu tak nieubłaganego okrucieństwa, że książę zrozumiał i szepnął tylko:
 — Tak młoda i piękna; nie miałeś litości?
 Garbus konwulsyjnym. ruchem zgniótł szklankę w ręku.
 — Chcę, żeby mnie kochano! — syknął dziko — biada tym, które nie mogą!
 Gonzaga milczał przez chwilę. Garbus przy brał zwykłą swą minę szyderczą i obojętną.
 — Panowie! — zawołał nagle książę, trącając nogą rozciągniętego na ziemi Chaverny’ego — trzeba stąd wynieść tego człowieka!
 Pierś Ezopa II odetchnęła z wielką ulgą. Z trudem zdołał ukryć ogromną radość ze zdobytego zwycięstwa.
 Navail, Noce, Choisy i inni przyjaciele markiza usiłowali jeszcze przemawiać w jego obronie. Zaczęli go trącać, podnosić trzeźwić.
 — Zbudź się, Chaverny! Obudź się! Zabierają ci twoją żonę!
 — I będziesz musiał zwrócić posag — dodała zawsze praktyczna Nivella.
 — Chaverny! Chaverny, obudź się!
 Wszystko napróżno. Kokardas i Paspoal wynieśli markiza na swoich barkach do dalszych pokojów. Gonzaga dał im jakiś znak ręką. Ale gdy przechodzili koło garbusa, ten szepnął im jak mógł najciszej:
 — Odpowiadacie życiem za każdy włos z jego głowy! Odnieście list według adresu.
 — Cóż — mówił Navail — robiliśmy wszystko, cośmy tylko mogli.