Strona:PL Feval - Garbus.djvu/649

 — Byliśmy wierni w przyjaźni aż do końca — wtrącił Oriol.
 — A ostatecznie — rzekł Noce — małżeńswo z garbusem będzie jeszcze zabawniejsze.
 — Ożeńmy garbusa? Ożeńmy garbusa! — wołały damy.
 Ezop II jednym skokiem stanął na stole.
 — Słuchajcie! Uwaga! — Zawołano. — Jonasz będzie miał mowę!
 — Panowie i panie! — zaczął garbus gestykulując jak prawdziwy mówca. — Jestem do głębi duszy wzruszony pochlebnem uznaniem, jakiem raczycie mnie obdarzać. Zaiste wewnętrzne moje przekonanie o skromnych zasługach powinnoby mi nakazać milczenie....
 — Doskonale! — zawołał Navail. — Mówi jak z książki!
 — Jonaszu — dodała Nivella — skromność twoja czyni cię jeszcze cenniejszym!
 — Brawo Ezop II! Brawo!
 — Dzięki wam, panie i panowie! Pobłażliwość wasza dodaje mi odwagi, aby starać się być godnym łask tego oto szlachetnego księcia, któremu zawdzięczam moją przyszłą towarzyszkę życia.
 — Bardzo dobrze, Ezopie! Brawo!
 — Tylkę mów trochę głośniej!
 — Więcej ruchów lewą ręką!
 — Jeżeli naprawdę nie jesteś niewdzięczny Jonaszu — rzekł Noce, udając że mówi seryo — powinienbyś nam zadeklamować scenę z Achillesa i Agamemnona.
 — Panowie i panie! — odrzekł poważnie Ezop II. — To są rzeczy przestarzałe. Ja chcę