Strona:PL Feval - Garbus.djvu/656

Aurora głosem stanowczym i zimnym. — Gdyby to był markiz Chaverny, odmówiłbym mu tak samo, jak odmawiam temu.
 Garbus nie był wcale tem zbity z tropu.
 — Piękny aniele — rzekł do Aurory — to nie jest twoje ostatnie słowo.
 Gitanita rzuciła się między niego i Aurorę. Zdawało się, że zacznie bójkę z kimkolwiek.
 Gonzaga stał opodal z miną wyniosłą i obojętną na pozór.
 — Żadnej odpowiedzi? — zapytał garbus, podchodząc biżej do Aurory z kapeluszem pod pachą, z prawą ręką na piersiach. — Bo nie znasz mnie, najpiękniejsza moja; jestem gotów całe życie moje spędzić u nóg twoich.
 Kobiety przypatrywały się tej scenie, przejęte do głębi serca. Mimowoli przeczuwały jakiś złowrogi dramat, ukryty poza farsą. Głos garbusa drażnił ich nerwy.
 Zaległa ponura cisza.
 — Panowie! — zawołał nagle Gonzaga — dlaczego nie pijecie więcej!
 Napełniono szklanki w milczeniu bez ochoty.
 — Posłuchaj mnie, piękne dziecko — mówił tymczase garbus, — będę twoimi mężulkiem, kochankiem, niewolnikiem..
 — Jakie to straszne! — mówiła dona Kruk głośno. — Wolałabym umrzeć.
 Gonzaga tupnął nogą i groźnem spojrzeniem obrzucił swoją protegowaną.
 — Wasza książęca mość — przemówiła Aurora z rozpaczliwym spokojem, — przerwij moją mękę; ja wiem, że kawaler Henryk La-