Strona:PL Feval - Garbus.djvu/658

wpatrzeni byli w garbusa.
 Pomiędzy nimi wszystkimi jedna tylko Aurora była spokojna zupełnie. Jej słodka promienna piękność, napiętnowana smutkiem głębokim i rezygnacyą świętej należała się chyba więcej niebu niż ziemi.
 Już Gonzaga wciągnął był rękę ku kwiatom, i cofnął ją. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Był przygotowany na jakąś walkę, którąby zakończył ostentacyjnie ofiarowaniem bukietu i tem samem uwidoczniłby współudział swoich stronników. Zachowanie się młodej dziewczyny zbiło go z tropu.
 Była tak młodą i piękną.. Hrabia Kanoea był mężczyzną....
 Garbus utkwił w księcia swój wzrok błyszczący. Wybiła trzecia na zegarze.
 Pośród grobowego milczenia odezwał się suchy głos Pejrola stojącego tuż za Gonzagą:
 — Rada familijna zbiera się jutro.
 Gonzaga odwrócił ku niemu głowę i bąknął:
 — Rób, jak ci się podoba!
 Wówczas Pejrol wziął ze stołu wyróżniony przez księcia bukiet. Dona Kruz, zdjęta nagłym strachem, szepnęła do Aurory:
 — Coś mi ty mówiła o tych kwiatach?
 — Pani — zwrócił się do Aurory Pejrol — jesteś wolną. Wszystkie te panie mają kwiaty, pozwól, że ci zaofiaruję ten bukiet.
 Powiedział to jakoś niezręcznie, a na martwo-żółtą twarz wystąpił pot kroplisty.
 Aurora wyciągnęła rękę po kwiaty.
 — Korono cierniowa! — jęknął Kokardas