Strona:PL Feval - Garbus.djvu/664

 Gonzaga, zamiast patrzeć na to ciekawe widowisko, przechadzał się z Pejrolem na uboczu..
 — Z Hiszpanii.. — mówił Pejrol — można wrócić.
 — Tak samo w Hiszpanii, jak w Paryżu można umrzeć — mruknął Gonzaga.
 Po małej przerwie znów zaczął:
 — Tutaj brak sposobności. Domyśliłyby się kobiety. Dona Kruz rozgadałaby..
 — Chaverny.... — zaczął Pejrol.
 — O, ten będzie milczał napewno — przerwał mu Gonzaga.
 — Trzeba — ciągnął książę — aby mogła wyjść stąd swobodnie i aż do skrętu ulicy....
 Wtem Pejrol nadstawił uszu:
 — To straż przechodzi — rzekł Gonzaga.
 Z zewnątrz, od strony ulicy, dochodził szczęk broni. Ale hałas ten został zgłuszony przez głośne okrzyki na galeryi.
 — To nadzwyczajne; To cudowne! — wołano.
 — Czy nas wzrok myli? Czy ten dyabeł jej mówi?
 — Iiii! To nie trudne do zgadnięcia — rzekła Nievella. — On jej po prostu wylicza ilość swoich akcyi.
 — No, ale słuchajcie! — zawołał Navail. — Kto zakładał się: sto przeciw jednemu?
 — Nikt — odrzekł Oriol. — Nie założyłbym się nawet o pięćdziesiąt przeciw jednemu. Chcesz dwadzieścia pięć?
 — Nie! Patrzajcie tylko! Patrzajcie!