Strona:PL Feval - Garbus.djvu/669

stała bez ruchu, jak martwy posąg.
 Z poza uchylonych drzwi na galeryi dochodziły głośne oklaski.
 Piękna głowa Aurory spoczywała na piersiach Ezopa II, czyli Jonasza!
 — Akuratnie pięć minut! — zawołał Navail, pokazując zegarek.
 — A piękna nasza sennorita — pytał Nocą — czyż się zmieniła w słup soli?
 Cały tłum widzów wpadł do salonu.
 — Wasza książęca mość — zaśmiał się suchym, skrzeczącym głosem garbus — nie było to dla mnie nic trudnego....
 — Wasza książęca mość — mówił znów Pejrol, — coś w tem jest niepojętego. Błazen ten musi być zręcznym kuglarzem, nie można mu ufać.
 — Boisz się, aby ci nie sprzątnął głowy? — zadrwił Gonzaga.
 I, zwracając się do Ezopa II., dodał:
 — Brawo, przyjacielu! Możebyś nam dał receptę na te sztuki?
 — Jest do sprzedania, ekscelencyo.
 — A myślisz, że siła jej wytrzyma do chwili ślubu.
 — Do chwili ślubu tak, ale nie dłużej.
 — Ile kosztuje twój talizman, garbusie? — zapytał Oriol.
 — Prawie nic. Tylko, żeby módz skutecznie użyć, trzeba posiadać pewien artykuł, który drogo kosztuje.