Strona:PL Feval - Garbus.djvu/670

 — Jaki artykuł? — dopytywał się grubas.
 — Rozum — odrzekł Ezop II. — Idź więc na targ, mój szlachcicu.
 Garbus dostał znów oklaski, a Oriol dał nurka w ciżbę.
 Choisy, Noce i Navail, otoczywszy donę Kruz, rozpytywali się o szczegóły czarów, na które patrzyła zblizka.
 — Co on mówił? Czy mówił po łacinie?
 — Czy miał co w ręku?
 Mówił po hebrajsku — odpowiedziała gitanita, która zdawła się otrząsać z odrętwienia.
 — A ona go rozumiała?
 — Doskonale. Potem wyjął z kieszenie coś, co było podobne jak to powiedzieć...
 — Pierścień zaczarowany? Prędzej paczkę banknotów! — wtrąciła Nivella.
 — Nie, to podobne było do chusteczki do nosa — zakończyła gitanita, odchodząc.
 — Tam. do kata! — rzekł Gonzaga, kładąc rękę na ramieniu garbusa. — Stajesz się cennym, mój przyjacielu. Podziwiam cię!
 — Jak na początek, to nieźle, prawiła, ekscelencyo? uśmiechnął się Ezop II. — Ale, panowie — przerwał nagle — proszę się odsunąć trochę! Dalej, dalej, jeśli łaska, aby jej nie spłoszyć. Dosyć miałem kłopotu. Gdzie notaryusz?
 — Niechaj sprowadzą królewskiego notaryusza! — rzucił książę Gonzaga.