Strona:PL Feval - Garbus.djvu/679

dziwną nieruchomość która czyniła ją podobną do pięknego posągu. Widocznie ciągle jeszcze była pod wpływem uroku.
 Wszyscy patrzyli na nią z zachwytem, a garbus cmokał z zadowoleniem ustami:
 — Fiu, fiu! Mam piękną żonę! No, moja najmilsza, teraz na nas kolej!
 Ujął za rękę Aurorę. Spodziewano się jakiej oznaki wstrętu z jej strony; ale przeciwnie, młoda dziewczyna poddawała się garbusowi ze słodką uległością.
 Idąc do stolika, przy którym siedział p. Grewo, Ezop II spotkał się ze spojrzeniami wpatrzonych weń Kokardasa i Paspoala. Mrugnął na nich nieznacznie, dotykając się ruchem nerwowym lewego biodra. Zrozumieli go natychmiast.
 — Korono cierniowa! — wybuchnął Kokardas, zastępując drogę państwu młodym. — Coś jeszcze brakuje pańskiej toalecie, do licha!
 — Co takiego? Co takiego? — dopytywano się.
 — Co takiego? — powtórzył niewinnie sam garbus.
 — Nie bój się! A od kiedy to szlachcic bierze ślub bez szpady przy boku? Nie bój się!
 Uwagę Kokardasa przyjęto z wielką uciechą.
 — To prawda! Bardzo słusznie! Dawajcie szpadę garbusowi! Jakież to będzie komiczne!
 Navail wybierał wzrokiem rapiery. Ezop II wykrzywiał się, mrucząc:
 — Nie jestem przyzwyczajony.... Będzie to mnie krępować....