Strona:PL Feval - Garbus.djvu/681

zdziwiony.
 — Czyś pan sam się podpisał? — zapytał garbus.
 — Naturalnie — odpowiedział p. Grewo.
 — A więc ustąp mi miejsca, poczciwy panie.
 I garbus odsunął delikatnie ale stanowczo, królewskiego notaryusza, a sam usiadł na jego miejscu. Całe towarzystwo śmiało się do rozpuku. Wszystko co robił garbus wywoływało żywą wesołość.
 — Po cóż, do licha, chce on zapisać nazwisko swoje osobiście? — rzekł Navail.
 Pejrol, rozmawiający z Gonzaga, wzruszył tylko ramionami; on widział w tem wszystkiem niepokojące oznaki. Ale Gonzaga wyśmiewał się z niego i nazywał tchórzem.
 — Zaraz zobaczycie — odpowiedział garbus na wykrzyknik Navaila. — Bardzo was to dziwi, zaraz zobaczycie. A tymczasem pijcie.
 Usłuchano jego rady, napełniono szklanki, podczas gdy garbus zapisywał puste miejsca, ręką wprawną i pewną.
 — Do dyabła z tą szpadą — zawołał nagle próbując usiąść wygodniej.
 Znowu głośny śmiech. A garbus borykał się z ogromną szpadą, która zdawała się sprawiać mu istne tortury.
 — Zobaczycie, że nie napisze! — wołali jedni.
 — Napisze! Napisze! — mówili inni.
 Nareszcie garbus wyprowadozny z cierpliwości, wyciągnął szpadę z pochwy i położył ją na stole pod ręką.