Strona:PL Feval - Garbus.djvu/682

 Nowy wybuch śmiechu. Kokardas uszczypnął Paspoala w łokieć.
 — Ręko boska! Smyczek już gotów! — mruknął.
 — Biada skrzypkom! — odmruknął Paspoal.
 Wskazówka na zegarze dochodziła do czwartej godziny.
 — Niech teraz pani podpisze — rzekł do Aurory garbus, podając jej pióro.
 Aurora zawahała się. Garbus spojrzał jej w oczy.
 — Niech pani podpisze swoje prawdziwe nazwisko, skoro je znasz.
 Aurora nachyliła się nad pergaminem i podpisała. Dona Kruz, przypatrując się poprze jej ramię, zrobiła lekki ruch zdziwienia.
 — Czy już? Czy już? — pytali ciekawi.
 — Już — odpowiedział garbus. — Chodźcie zobaczyć. Zdziwicie się wszyscy!
 Rzucono się ku stolikowi. Garbus, jakby od niechcenia, ujął za gołą szpadę.
 — Baczność! — szepnął Kokardas.
 — Gotowe! — odpowiedział rezolutnie Paspoal.
 Gonzaga i Pejrol najpierwsi przeczytali podpisy i cofnęli się kilka kroków w tył.
 — Co się stało? — Zawołano. — Jakie nazwisko?
 Garbus obiecywał zadrwić i zadrwił.
 I oto w oczach wszystkich obecnych stała się rzecz niespodziewana, niesłychana: Krzywe pokurczone nogi garbusa zaczęły się cudownie wydłużać, cała jego skulona postać wy-