Strona:PL Feval - Garbus.djvu/71

cie szpadą. — Widzę, żeśmy się już mniej więcej wszyscy spotykali, bo oto przypominam sobie, że rozciąłem czaszkę także i temu dzielnemu chłopcu.
 Joel Jugan dotkną! się swej skroni.
 — Jest tu znak — wyszeptał — włada wasza wysokość kijem, jak anioł, to pewne.
 — Żaden z was nie miał do mnie szczęścia towarzysze — przemówił znowu Lagarder, — ale tutaj znaleźliście sobie łatwiejsze zajęcie. Zbliż się, dziecko.
 Berichen usłuchał.
 Kokardas i Karig poczęli mówić równocześnie, aby wytłómaczyć, dlaczego rewidowali pazia. Lagarder nakazał im milczenie.
 — Co tu robisz? — zapytał pazia.
 — Pan jest dobry i przed panem nie skłamię — odparł Berichon. — Mam zanieść list.
 — Do kogo?
 Berichon zawahał się i spojrzenie jego skierowało się w stronę nizkiego okienka.
 — Do was, panie — odrzekł po chwili.
 — Daj!
 — Chłopiec wyciągnął kartę ukrytą na piersiach i podał ją Lagarderowi. Potem, wspinając się do jego ucha:
 — Mam odnieść jeszcze drugi list — rzekł.
 — Do kogo?
 — Do jednej pani.
 Lagarder rzucił mu sakiewkę.
 Idź, mały — rzekł — nikt cię nie zaczepi.