Strona:PL Feval - Garbus.djvu/72

 Dziecko pobiegła szybko i niebawem znikło w fosie.
 Gdy tylko paź się oddalił, Lagarder otworzył list.
 — Na bok! — rozkazał, wiedząc że żołnierze i zbirowie otaczają go zanadto zblizka — lubię sam odczytywać moją korcspondencyę.
 Wszyscy odsunęli się z pośpiechem.
 — Brawo, — wykrzyknął Łagarder, przeczytawszy pierwsze wiersze listu. — Oto co nazywam szczęśliwem posłannictwem. Po to właśnie tu przyjechałem. Na Boga! ten Nevers jest naprawdę grzeczny kawaler!
 — Nevers, — powtórzyli fechmistrze ze zdziwieniem.
 — Co to znaczy? — zapytali Kokardas i Paspoal.
 Lagarder zbliżył się do stołu.
 — Przedewszystkiem dajcie wina — rzekł — chcę wam opowiedzieć historyę. Jestem zadowolony. Siądź tu, mistrzu Kokardasie, a ty tu braciszku Paspoalu. Wy reszta gdzie chcecie.
 Gaskończyk i Normandczyk, dumni z takiego odznaczenia, zajęli miejsca obok swego bohatera, Henryk Lagarder wypił kubek do dna i zaczął:
 — Trzeba wam wiedzieć, że jestem wygnańcem: opuszczam Francyę...
 — Wygnańcem? — przerwał Kokardas.
 — Doczekamy się jeszcze, że go powieszą, westchnął Paspoal.