Strona:PL Feval - Garbus.djvu/722

usłyszeć dozorcy!
 Ale Chaverny z wściekłością wyrywał cegły, odłupywał tynk, mur, krwiawiąc niemiłosiernie swe ręce.
 — Korono cierniowa! — Zerwał się Kokardas z barłogu. — Któż tam tak tańcuje nad nami?
 — Może to jaki nieszczęśnik broni się, bo chcą go udusić — odpowiedział Paspoal, który tego dnia miał czarne myśli.
 — Ano! Jeżeli go duszą, to on ma prawo bronić się. Ale ja myślę, że to prędzej jakiś furyat, którego zamknęli w więzieniu zanim odwiozą do domu waryatów.
 Wtem z wielkim trzaskiem spadł kawał sufitu, tuż przy barłogu naszych zuchów, tworząc gruby obłok kurzu dokoła.
 — Boże, polecam dusze nasze — zawołał pobożnie Paspoal. — Nie mamy szpad, a tu nam szykują jakieś kawały!
 — Głupstwo! — odparł Gaskończyk. — Toby przyszli drzwiami. Te! Patrzaj! Widzę tam kogoś!
 — Hola! — zawalał markiz, wsadzając głowę ogromny otwór w suficie.
 Kokardas i Paspoal zadarli w górę głowy.
 — Was tam dwóch? — zapytał Chaverny.
 — Jak pan widzi, panie markizie. Ale do licha, po co tyle awantur? — zawołał Kokardas.
 — Podsuńcie wasze barłogi pod otwor, zeskoczę.
 — Nie, nie! Dosyć nas tu dwóch!