Strona:PL Feval - Garbus.djvu/723

 — A dozorca też nie wygląda na to, aby się chciał pośmiać z takich żartów — dodał Paspoal ponuro.
 — Prędko! Słomy! Słomy — wołał niecierpliwy Chaverny.
 Ale nasi towarzysze ani się ruszyli. Wówczas Chaverny’emu przyszła szczęśliwa myśl do głowy i wymówł nazwisko Lagardera. W jednym mgnieniu oka wszystka słoma zsuniętą była na środek celi.
 — Czy ten gałgus jest razem z panem? — zapytał Kokardas.
 — Co z nim słuchać zatroszczył się Paspoal.
 Chaverny zamiast odpowiedzieć, wsunął obie nogi w otwór, ale uwiązł w połowie drogi, objętość jego ciała w biodrach większą bowiem była niż obwód otworu, robił wściekłe wysiłki, aby się przecisnąć napróżno. Kokardas na widok jego fikających w powietrzu nóg śmiał się do rozpuku. Paspoal, zawsze rozważny, podszedł nasłuchiwać pod drzwiami od korytarza.
 Ciało markiza jednak pomalutku przeciskało się przez otwór.
 — Ola Boga, maleństwo! — zawołał Kokardas. — On spadnie! A to dosyć wysoko, aby sobie połamać kości.
 Paspoal zmierzył okiem odległość sufitu do podłogi.
 — Tak to dosyć wysoko — zauważył — aby i nam co połamać, jeżelibyśmy lekkomyślnie ofiarowali się służyć mu za materac!
 — Eee! Takie chuchro!
 — Jak chcesz; ale upadek z dwunastu, czy