Strona:PL Feval - Garbus.djvu/746

daniem dowodów! Bóg położył nasze imię na twarzy tego dziecka. Nie Lagarderowi wierzę, lecz własnemu sercu.
 Pomimo, iż księżna mówiła cicho, na dźwięk imienia Lagardera Aurora zadrżała.
 — Budzi się — szepnęła dona Kruz.
 Księżna wstała. W oczach jej zjawił się lęk.
 — Nie mów jej, Floro, zaraz gdy się obudzi, że ja tu jestem. Trzeba ostrożnie!...
 I księżna cofnęła się poza szezląg.
 Aurora wyciągnęła ramiona, potem otworzyła szeroko oczy i rozejrzała się po pokoju. Na twarzy jej malowało się zdziwienie.
 — Ach, to ty Floro! Pamiętam. To nie sen!
 Podniosła obie ręce do czoła.
 — Ten pokój — mówiła dalej — to nie ten w którym byłyśmy razem wczoraj. Czy mi się śniło, że widziałam moją matkę?
 — Widziałaś ją, najdroższa — odpowiedziała gitanita.
 Księżna która podeszła była do samego ołtarza z oczami pełnemi łez uklękła, aby podziękować Bogu, że najpierwsza myśl jej córki była o niej. Nie wspomniała nic o Lagarderze.
 — Ale czemu ja jestem taka rozbita — pytała Aurora. — Najmniejszy ruch sprawia mi cierpienie i oddech tak mi męczy piersi. Pamiętam, że kiedyś w klasztorze w Madrycie, czułam się podobnie po chorobie i silnej gorączce. Czułam pustkę w głowie, a taki ogromny ciężar na sercu.
 — Miałaś gorączkę — odpowiedziała do-