Strona:PL Feval - Garbus.djvu/769

zły czyn zabija wszystkie dobre. Jakimże prawem miałem bo nie ufać ci, pani? Powinienem był przyprowadzić ci córkę wesołą kochającą, jawnie i otwarcie i dać ci się nacieszyć nią dowoli, a potem onaby ci wyjawiła, że się kochamy. I jabym upadł ci do nóg, prosząc o błogosławieństwo.
 Mówiąc to, ukląkł przed księżną; Aurora zrobiła to samo.
 — I pani byś nam nie odmówiła błogosławieństwa, nieprawdaż?
 Księżna wahała się z odpowiedzią.
 — Spełniłabyś to, matuchno — prosiła cichutko Aurora — tak jak to uczynisz teraz, w tej strasznej, przedśmiertnej godzinie.
 Oboje pochylili głowy. Księżna ze wzniesionemi ku niebu oczami, z twarzą zalaną łzami, zawołała z rozdzierającą prośbą w głosie:
 — Boże, Chryste Panie, spraw cud!
 Potem, złączywszy ich głowy razem, ucałowała je tkliwie, szepcąc ze łkaniem:
 — Dzieci! Moje dzieci!
 Aurora wstała i rzuciła się w objęcia matki.
 — Auroro rzekł Lagarder — oto po raz drugi jesteśmy poślubieni. Dzięki ci, pani, dzięki, matko moja! Nie przypuszczałem, ze tutaj można wylewać łzy takiej radości. A teraz Auroro — dodał ze zmienioną twarzą odwagi! Musimy się rozłączyć.
 Młoda dziewica zbladła jak śmierć. Zapomniała już była o rzeczywistości.
 — Nie na zawsze — dodał z pogodnym u-