Strona:PL Feval - Garbus.djvu/779

wyprawę wojenną!
 — Taki wydałem rozkaz.
 — Więc wasza książęca mość spodziewa się bitwy?
 — Widzisz mój Pejrolu, u nas w Italii, nawet najwaleczniejsi dowódcy myślą o zabezpieczeniu tyłów armii. Trzeba zawsze być przygotowanym na odwrotną stronę medalu. Otóż ci panowie są taką moją tylną strażą. Czy oddawna czekają?
 — Nie wiem. Nie rozmawiałem z nimi.
 — Jakież mają miny?
 — Miny zbitych psów, albo uczniaków w kozie.
 — Wszyscy są?
 — Wszyscy, z wyjątkiem Chaverny’ego.
 — Mój kochany, podczas gdyś był w więzieniu, stała się pewna rzecz. Gdybym tylko zechciał, moglibyście mieć wszyscy, co do jednego, bardzo przykrą chwilę.
 — Raczcie, wasza książęca wysokość wytłómaczyć — zaczął drżąc ze strachu Pejrol.
 — Nie chce mi się dwa razy tego samego powtarzać; opowiem to wszystkim razem.
 Gonzaga zadzwonił. Wszedł służący.
 — Prosić wszystkich tych panów, którzy czekają! — rozkazał.
 A potem zwracając się do Pejrola, dodał:
 — Przypominam sobie, że to ty, przyjacielu, mówiłeś niedawno z gorliwością: “Pójdziemy za tobą, wasza książęca wysokość, choćby do piekła!” Jesteśmy teraz na tej drodze, idźmy wesoło!
 — Wszycy młodzi przyjaciele Gonzagi weszli