Strona:PL Feval - Garbus.djvu/78

 ... Na Boga! Podziękowałem mu z całego serca, to tylko mogłem uczynić.
 Jeszcze lekcyę — prosiłem jeżeli nie nadużywam uprzejmości.
 — Do usług.
 ... Siarczyste! Tym razem ukłuł mnie w czoło. Byłem dotknięty, ja Lagarder!
 Mistrzowie sztuki szermierskiej zamienili zaniepokojone spojrzenia. Cios Neversa przybierał rzeczywiście straszliwe rozmiary.
 — Wasza wysokość widziała tylko ogień? — zapytał nieśmiało Kokardas.
 — Do djabła! — zakrzyknął Lagarder. — Jużem był zrozumiał figiel, ale nie miałem czasu się zasłonić, ten człowiek prędki jest jak piorun.
 — A koniec tej awantury?
 — Czyż policya może kiedy zostawić w spokoju porządnych ludzi? Policya nadeszła! Rozstaliśmy się dobrymi przyjaciółmi, książę i ja, przyrzekłszy sobie rewanż.
 — Ale do kroćset! — rzekł Kokardas idąc za swemi myślami — on zawsze będzie was, panie kawalerze, trzymał tym ciosem.
 — Cóż znowu! — odparł Lagarder.
 — Wasza wysokość poznała sekret?
 — Do licha! Nauczyłem się go w ciszy gabinetu
 — I cóż?
 — To dzieciństwo!
 Fechmistrze odetchnęli. Kokardas powstał.