Strona:PL Feval - Garbus.djvu/79

 — Panie kawalerze — rzekł — jeżeli masz jeszcze jakie dobre wspomnienia z tych nędznych lekcyi, które ci kiedyś dawałem z taką przyjemnością, nie odmówisz mojej prośbie.
 Lagarder instynktownie sięgnął ręką do kieszeni. Paspoal powstrzymał go ruchem pełnym godności.
 — Nie o to prosi waszej wysokości mistrz Kokardas — rzekł.
 — Mów! Pamiętam — odrzekł Lagarder. — Czego Chcesz?
 — Chcę — odparł Kokardas — aby wasza wysokość nauczyła mnie ciosu Neversa.
 Lagarder powstał w tej chwili.
 — To zupełnie słuszne — rzekł, — mój stary Kokardasie to należy do twego rzemiosła.
 Stanęli naprzeciwko siebie. Wolontaryusze i fechmistrze otoczyli ich kołem, ci ostatni szczególniej patrzyli z zapartym oddechem.
 — Do dyabła! — rzekł Lagarder, dotykając szpady profosa — jakiś ty teraz słaby! Uwaga, zastaw się z prawej strony! Pięść ku sobie. Pchnięcie proste! Paruj Prostuj! Na odlew! Paruj i odpieraj! Przez szpadę i między; oczy!
 Łączył ruchy ze słowami.
 — O święty Jacku! — zawołał Kokardas, odskakując na bok. — Widziałem tysiące świec! A osłona? — zapytał, stając znowu w pogotowiu.