Strona:PL Feval - Garbus.djvu/812

 — Muszę wiedzieć napewno! — zawołał, kierując się ku kościołowi.
 Ale jakaś ciemna postać z gołą szpadą w ręku zastąpiła mu drogę.
 — Gdzie oni są? — zapytał Gonzaga. — Pejrol? Gdzie tamci?
 Szabla nieznajomego wskazała na schody kościoła:
 — Pejrol jest tam!
 Gonzaga podbiegł na wskazane miejsce i schylił się. Wydał straszny krzyk. Ręka jego dotknęła się ciepłej krwi ludzkiej.
 — Montobert jest tam! — pokazał nieznajomy na ciemną grupę cyprysów.
 — Także nieżywy? — jęknął Gonzaga.
 — Także nieżywy!
 I potrącając leżący trup na drodze, nieznajomy dodał:
 — A tutaj Taranne, również nieżywy!
 Głosy ludzkie zbliżały się, hałas uliczny rósł coraz bardziej; wreszcie na cmentarzu zabłysły światła licznych pochodni.
 — Ach, więc Lagarder musiał mię uprzedzić? — zgrzytnął przez zęby Gonzaga.
 I cofnął się kilka kroków, chciał uciekać, gdy wtem światło jakiejś pochodni padło na twarz nieznajomego i Gonzaga poznał w nim Lagardera. Odwrócił się i tuż za sobą ujrzał Kokardasa i Paspoala z pochodniami w ręku. Coraz inne postacie wychodziły z ciemności i zbliżyły się ku niemu. Zdaleka dojrzał regenta, otoczonego panami i dostojnymi urzędnikami państwa, którzy przed chwilą zebrali się