Strona:PL Feval - Garbus.djvu/85

 Paryżanin zadrżał.
 — Aaa! — powtórzył. — I dlaczegóż czekacie na pana Neversa?
 — Z rozkazu pewnego szlachetnego pana...
 Nie dokończył. Palce Lagardera ścisnęły mu rękę, jak żelazną obręczą.
 — Zasadzka! — zakrzyknął. — I mnie to o tem mówisz!
 — Chciałbym zrobić uwagę... — zaczął braciszek Paspoal.
 — Milczeć hultaje! Zabraniam wam, słyszycie dobrze, prawda? Zabraniam wam dotknąć jednego włoska na głowie Neversa! Inaczej będziecie mieli ze mną do czynienia! Nevers do mnie należy; jeżeli ma zginąć, to zginie z mojej ręki w uczciwym boju! Ale z waszej, o nie!... Póki ja żyję!
 Wyprostował się w całej wysokości. Należał do ludzi, których głos w gniewie nie drży ale brzmi jeszcze donośniej.
 Zbirowie otaczali go srodze zakłopotani.
 — Ach, więc to dlatego, — rzekł —chcieliście, abym was nauczył ciosu Neversa! I to ja... Karig!
 Przywódca wolontaryuszów zbliżył się na rozkaz, a za nim postępowali jego ludzie, trzymając za uzdy konie, obarczone sianem.
 — To hańba, — mówił dalej Lagarder — to hańba, że tacy ludzie dzielili się z nami winem!