Strona:PL Feval - Garbus.djvu/90

mistrz Kokardas mówił prawdę i książę przy szedł w towarzystwie?
 Wtem kroki ucichły. Lampka, na moście oświeciła sylwetki dwóch ludzi okrytytch długiemi płaszczami. Stanęli. Widać było dobrze, że spojrzenia ich starały się przebić ciemności fosy.
 — Nie widzę nikogo, — rzekł jeden z nich zniżonym głosem.
 — Owszem — odparł drugi — tam pod oknem i ostrożnie zawołał:
 — Kokardas!
 Lagarder nie poruszył się nawet.
 — Faenza! — zawołał szeptem ten sam głos. — To ja, Pejrol!
 — Zdaje mi się, że znam imię tego hultaja! — pomyślał Lagarder.
 Pejrol przemówił po raz trzeci.
 — Paspoal! Staupic!
 — Jeżeli to nikt z naszych... wyszeptał jego towarzysz.
 — To niemożliwe — odrzekł Pejrol; — rozkazałem aby zostawili tu wartownika. To Saldani, poznaję go... Saldani!
 — Jestem! — odpowiedział Lagarder, przybierając na wszelki wypadek akcent hiszpański.
 — Widzisz ekscelencyo! — rzekł Pejrol. — Byłem tego pewny! Zejdźmy schodkami... tu... oto pierwszy schodek.