Strona:PL Feval - Garbus.djvu/91

 — Do dyabla, jeżeli ja nie odegram też jakiejś roli w tej komedyi! — pomyślał Lagarder.
 Tymczasem dwaj nowoprzybyli weszli na schodki.
 Towarzysz Pejrola był wysokiej i pięknej postawy. Lagarderowi zdawało się, że poznaje w jego akcencie lekką nutę włoską.
 — Mówmy cicho — rzekł schodząc uważnie po wązkich i stromych schodach.
 — To zbyteczne, mości książę — odrzekł Pejrol.
 — Dobrze! — pomyślał Lagarder. — Więc to książę?
 — Zbyteczne — powtórzył Pejrol — zbiry wiedzą doskonale imię tego, kto im płaci.
 — Ale ja nic mam pojęcia — myślał Lagarder, — a chciałbym bardzo to wiedzieć.
 — Dobrze kręciłem — mówił Pejrol, — ale nie chcieli wierzyć, że to markiz Kajlus.
 — Oto już cenna wiadomość — rzekł do siebie młody ułan. — Widzę wyraźnie, że mam do czynienia ze skończymi łobuzami.
 — Przychodzisz z kaplicy? — zapytał ten, który był widocznie panem.
 — Przybyłem za późno, — odparł Pejrol z niechęcią.
 Pan jego tupnął z gniewem nogą.
 — Niezgraba! — zawołał.
 — Zrobiłem wszystko co mogłem ekscelencyo. Znalazłem rejestr; gdzie dom Bernard