Strona:PL Feval - Garbus.djvu/94

 — Ma zwyczaj wymawiania jej po francusku: “Jestem!”
 — Jestem! — powtórzył mimowoli Lagarder.
 — Powiesz to cichutko pod oknem — rzekł nieznajomy, nachylając się ku niemu. — Okienko się otworzy i za kratą, która jest na zawiasach, ukaże się kobieta, przemówi do ciebie, a ty nie piśniesz ani słowa, tylko przyłożysz palec do ust. Rozumiesz?
 — Żeby myślała, że jesteśmy śledzeni? Tak rozumiem.
 — Ten chłopiec jest inteligentny — mruknął nieznajomy.
 Potem ciągnął dalej:
 — Kobieta da ci jakiś ciężar, weźmiesz go w milczeniu i mnie go przyniesiesz...
 — A pan wypłaci mi pięćdziesiąt pistolów?
 — Tak.
 — Jestem do waszych usług.
 — Sza! — szepnął Pejrol.
 Wszyscy trzej poczęli słuchać. Dochodził do nich oddalony hałas ze wsi.
 — Rozdzielmy się — rzekł zamaskowany człowiek. — Gdzie są twoi towarzysze?
 Lagarder bez wahania wskazał część fosy, która zakręcała poza mostem w stronę wioski.
 — Tu — rzekł — na czatach w sianie.
 — Dobrze, pamiętasz hasło? “Jestem!”