Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom I.djvu/171

— 165 —

mówię tego w złości, a tylko „z miłości, dla zabawy“, tak jak to ten wasz robotnik mówił, gdy walił Michała, w tej sprawie fanciarki.
 — A pan skąd o tem wie?
 — O ja może i więcej wiem od pana.
 — Jakoś mi pan dziwny się wydaje... Widać pan jeszcze bardzo chory. Niepotrzebnieś pan wyszedł.
 — A! ja się panu dziwny wydaję?
 — Tak. Co to, pan czyta, gazety?
 — Gazety.
 — Dużo piszą o pożarach.
 — Nie, ja nie o pożarach. — Tu zagadkowo popatrzał na Zamietowa. — A przyznaj się piękny, młodzieńcze, że bardzo się panu chciało dowiedzieć o czem czytałem?
 — Wcale nie pragnę; tak się spytałem. Nie wolno się zapytać? Co to pan ciągle...
 — Posłuchaj pan, pan jesteś człowiek inteligentny, wykształcony, prawda?
 — Wyszedłem z szóstej klasy gimnazjum — odparł Zamietow z pewną dumą.
 — Z szóstej! Ach ty mój wróbelku! Z przedziałkiem, w pierścionkach — bogaty człowiek! Ach, co za rozkoszny chłopuś! — Tu Raskolnikow wybuchnął nerwowym śmiechem prosto w twarz Zamietowowi. Ten odskoczył, i nietyle się obraził, ile zdziwił niepomiernie.
 A to dziwadło! — powtórzył Zamietow bardzo poważnie. — Mnie się widzi, że pan jesteś jeszcze w malignie.
 — W malignie? Kłamiesz, wróbelku!... Dziwadło ze mnie? No, a czy ja też pana zaciekawiam? Co? Zaciekawiam?
 — Bardzo.
 — Więc powiedzieć o czem czytałem, czegom szukał? Patrz pan, wielem to numerów kazał przynieść! Podejrzane, co?
 — No, powiedz pan.
 — Uszy zabolą!
 — Z czego?
 — Potem powiem z czego, a teraz, mój najmilszy objawiam panu... nie, lepiej: „przyznaję się“... Nie, jeszcze nie tak: „zeznaję, a pan przyjmuj zeznanie“ — o tak! Zeznaję tedy, żem czytał, żem się interesował,