Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom I.djvu/183

— 177 —

 — Ale czego tam? Ktoś ty taki? — zawołał robotnik, wychodząc do niego. Raskolnikow znowu wszedł do mieszkania.
 — Mieszkanie chcę wynająć — rzekł — oglądam.
 — Mieszkania po nocy się nie ogląda; a zresztą trzeba było panu przyjść ze stróżem.
 — Podłoga wymyta; będą malować? — ciągnął Raskolnikow. — Krwi nie ma?
 — Jakiej krwi?
 — A toć tu lichwiarkę zabito z siostrą. Tu była cała kałuża.
 — Ale coś ty za jeden? — zawołał niespokojnie robotnik.
 — Ja?
 — Aha.
 — Chcesz wiedzieć?... Chodź do cyrkułu, tam powiem.
 Robotnicy w zdumieniu spojrzeli nań.
 — Czas już wychodzić, spóźniliśmy się. Chodźmy, Aleksy. Trzeba zamknąć — rzekł starszy robotnik.
 — No to chodźmy! — odparł Raskolnikow obojętnie, i wyszedłszy pierwszy, zwolna spuszczając się ze schodów. — Stróżu! — zawołał, wchodząc do bramy.
 Kilku ludzi stało przy samem wejściu od ulicy, gapiąc się na przechodniów; obaj stróże, baba, mieszczanin w chałacie i jeszcze ktoś. Raskolnikow poszedł prosto ku nim.
 — Co tam? — odzewał się jeden ze stróży.
 — Chodziłeś do cyrkułu?
 — Byłem co tylko, abo co?
 — Tam siedzą?
 — Siedzą.
 — I pomocnik jest?
 — Był chwilkę. A co panu po tem?
 Raskolnikow nie odpowiedział, stanął obok niego w zamyśleniu.
 — Mieszkanie chodził oglądać — rzekł, zbliżając się stary robotnik.
 — Jakie mieszkanie?
 — A tam, gdzie my robimy. „Pocoście — mówi — krew zmyli? Tu — powiada — zabójstwo się stało, a ja przyszedłem nająć“. I za dzwonek szarpał, omało nie