Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom I.djvu/184

— 178 —

urwał. A chodźmy — powiada — do cyrkułu, tam wszystko powiem. Przyczepił się.
 Stróż ze zdziwieniem i pochmurnie przyglądał się Raskolnikowowi.
 — Coś pan za jeden? — krzyknął groźnie.
 — Jestem Rodjon Raskolnikow, były student, mieszkam w domu Szyła, tu w zaułku, stąd niedaleko, mieszkania Nr 11. Zapytaj u stróża... zna mnie. — Raskolnikow wymówił to jakoś w zamyśleniu i leniwie, nie odwracając się i uważnie wpatrując się w ściemniającą się ulicę.
 — A pocoś pan przychodził do mieszkania?
 — Obejrzeć.
 — Co tam oglądać?
 — Wziąć go i zaprowadzić do cyrkułu! — wtrącił nagle mieszczanin i zamilkł.
 Raskolnikow przez ramię skierował nań oczy, spojrzał uważnie i rzekł równie powoli i leniwie.
 — Chodźmy!
 — Zaprowadzić! — powtórzył mieszczanin, nabrawszy otuchy. — Co go tamto tak obchodzi? On ma coś na myśli?
 — Pijany, nie pijany, Bóg go raczy wiedzieć — ozwał się robotnik.
 — Czegóż pan chcesz? — krzyknął znowu stróż, zaczynający się gniewać na serjo — ty czegoś się przyczepił?
 — Zląkłeś się, do cyrkułu? — drwiąco odparł Raskolnikow.
 — Co się mam bać? Czegoś się przyczepił?
 — Łobuz! — krzyknęła baba.
 — Co z nim długo gadać — zawołał drugi stróż, ogromne chłopisko, w rozpiętym armiaku i z kluczami za pasem. — Wynoś się!... Bo i prawda — łobuz!... Wynoś się!
 I porwawszy za kark Raskolnikowa, wyrzucił go na ulicę. Ten potknął się, ale nie upadł, wyprostował się, milcząc popatrzał na wszystkich widzów i poszedł dalej.
 — Dziwny człowiek — wymówił robotnik.
 — Dziwny się dzisiaj naród zrobił — rzekła baba.
 — A warto byłoby jednak do cyrkułu — dodał mieszczanin.
 — Niema co się paskudzić — odparł duży stróż. —