Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom I.djvu/263

— 255 —

zadrżał — że ten zegarek przepadł, to przysięgam, byłaby w rozpaczy! Kobiety!
 — Ależ to ja bynajmniej, wcale nie w tem znaczeniu! — wołał zasmucony Razumichin.
 „Czy dobrze? Czy naturalnie? Czym nie przesadził?“ — drżał Raskolnikow. — Pocom powiedział: — „Kobiety?“
 — A; więc to matka pana przybyła? — zapytał niewiadomo dlaczego Porfirjusz.
 — Tak jest.
 — Kiedyż to?
 — Wczoraj wieczorem.
 Porfirjusz milczał, jakby coś kombinując.
 — Pańskie rzeczy w żadnym razie nie mogły przepaść — spokojnie i obojętnie mówił dalej. — Wszak ja już tu oddawna czekam na pana.
 I jakby nigdy nic, zaczął starannie podstawiać popielniczkę Razumichinowi, który bez litości walał dywan popiołem. Raskolnikow drgnął, ale Porfirjusz, jakby nie patrzał wcale, zajęty ciągle papierosem Razumichina.
 — Co-o? Czekałeś! A czyś wiedział, że on tam zastawiał? — krzyknął Razumichin.
 Porfirjusz zwrócił się wprost do Raskolnikowa.
 — Pańskie obie rzeczy, zegarek i pierścionek, były u niej zawinięte w jeden papierek, a na wierzchu wyraźnie odznaczono ołówkiem pańskie nazwisko, a także datę otrzymania zastawu...
 — Jaką pan jednak ma pamięć?... — niezręcznie uśmiechnął się Raskolnikow, usiłując uporczywie patrzyć mu w oczy, ale nie mógł wytrzymać i dodał nagle:
 — Mówię to dlatego, że musiało być pewnie bardzo wielu dłużników... tak, że trudno byłoby ich panu wszystkich spamiętać... A jednak, przeciwnie, pan ich tak doskonale pamięta, i... i...
 „Głupio! Słabo! Pocom to dodał!“
 — A prawie wszyscy dłużnicy są nam już znani i tylko pan jeden nie raczyłeś zgłosić się dotąd — odparł Porfirjusz z ledwie dającym się dostrzec odcieniem ironji.
 — Byłem niezdrów.
 — Słyszałem i o tem. Słyszałem nawet, żeś pan bardzo był czemś rozzdenerwowany. Pan nawet i teraz jesteś jakby blady?
 — Wcale nie blady.. przeciwnie jestem zdrów zupeł-