Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom I.djvu/35

— 35 —

 — Myślę — poważnie odparł po chwili milczenia...
 Nastka aż się zatoczyła od śmiechu. Należała do rzędu śmieszek, a gdy ją rozśmieszono, śmiała się po cichu, kołysząc się i trzęsąc całem ciałem dopóty, dopóki mogła wytrzymać.
 — Może pieniędzy paneś dużo wymyślił? — zdołała wymówić nareszcie.
 — Bez butów nie można dzieci uczyć. A zresztą pluję na to.
 — Nie pluj w studnię!
 — Za dzieci miedzią płacą. Co można zrobić za kopiejki? — ciągnął z niechęcią, jakby odpowiadając na własne myśli.
 — A panbyś chciał odrazu mieć kapitał?
 Dziwnie spojrzał na nią.
 — Tak, kapitał — odparł stanowczo, po chwili milczenia.
 — Zwolna, zwolna, paniczu, bo się przestraszę, wysoko sięgasz! — Po bułkę pójść, czy nie?
 — Jak chcesz.
 — Ale, byłabym zapomniała. List przyszedł do pana wczoraj.
 — List? Do mnie? Od kogo?
 — Od kogo, nie wiem. Trzy kopiejki dałam pocztyljonowi, swoich własnych. Może mi pan odda.
 — Ależ przynoś, kobieto, przynoś go! — zawołał Raskolnikow wzruszony.
 Za chwilę zjawił się list: od matki, z gubernji R. Aż pobladł, biorąc go do ręki. Dawno już nie odbierał listów; ale teraz coś jeszcze innego ścisnęło mu serce.
 — Nastusiu, odejdź, proszę cię; masz swoje trzy kopiejki, tylko na litość boską, odejdź!
 List drżał mu w rękach, nie chciał go rozpieczętowywać przy niej i chciał zostać z nim sam na sam. Gdy Nastka wyszła, szybko podniósł go do ust i pocałował; potem długo jeszcze wpatrywał się w niego (od tak dawna już nie otrzymał listu!) ale inne względy wstrzymywały go od otwarcia koperty w obecności obcej osoby.
 Zaledwie też dziewczyna wyszła, przycisnął list do ust i długą chwilę wpatrywał się w ukochane trochę ukośne pismo matki.