Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom I.djvu/75

— 73 —

się; świecy nie miał, lecz nawet na myśl mu nie przyszło zapalać światło. Nie mógł nigdy sobie potem przypomnieć, czy myślał o czem wówczas? Wreszcie, uczuł dawną gorączkę, osłabienie i z rozkoszą domyślił się, że na sofie można się także położyć. Wkrótce twardy, ołowiany sen spadł nań, przygniótł go niejako.
 Spał niezwykle długo i bez snów. Anastazja, wszedłszy do niego nazajutrz o dziesiątej zrana, ledwie że się go dobudziła. Przyniosła mu herbaty i chleba. Herbata znowu była wystała i znowu w jej własnym imbryku.
 — A to śpi! — zawołała ze zgorszeniem — i to śpi bez przestanku!
 Podniósł się z wysiłkiem. Głowa go bolała; zerwał się na nogi, pokręcił się po swojej komórce i znowu upadł na sofę.
 — Znowu spać! — zawołała Anastazja — ale czyś nie chory?
 Nic nie odpowiedział.
 — Herbaty chcesz?
 — Później — wymówił z wysiłkiem, zamykając znowu oczy i odwracając się do ściany. Anastazja postała nad nim.
 — Może i doprawdy chory — rzekła, zawróciła się i wyszła.
 Po dwóch godzinach, weszła znowu z zupą. Leżał, jak przedtem. Herbaty ani dotknął Anastazja aż się obraziła i zaczęła go gniewnie poruszać.
 — Coś pan taki ospały? — zawołała, patrząc nań ze wstrętem.
 Podniósł się i usiadł, ale nic nie powiedział i patrzał w ziemię.
 — Chory, czy co? — zapytała Anastazja i znowu nie otrzymała odpowiedzi.
 — Wyszedłby pan choćby na ulicę — rzekła po chwili milczenia — choćby wiatru trochę zaczerpnąć. A jeść się chce?
 — Później — słabo wyszeptał — idź sobie! — i machnął ręką.
 Postała jeszcze trochę, spojrzała nań z współczuciem i wyszła.
 Po upływie kilku minut, podniósł oczy i długo patrzał